Reiner Malkowski
Horloĝoj
En la infaneco ili estis enmiksiĝo.
Preskaŭ ĉiam ili montris finon
de io, malofte komencon.
Ricevinte la unuan propran horloĝon,
mi estis fiera dum tago.
Tiam mi ne plu portis ĝin.
Tiel mi defendis min instinkte
kontraŭ la forpeliĝo el la paradizo.
Pli poste mi gloris min
pri mia ĝustatempa akurateco.
Je manartiko tiktakis ilo,
per kiu mi kontrolis mian memestimon
kaj la respekton antaŭ aliaj.
Ankaŭ pri feliĉo kaj malfeliĉo
decidis kelkfoje minutoj.
Sed ĉiam mi vivis en ejoj
sen aŭdebla horobato.
Mi evitis loĝoĉambrojn kun paneloj,
ŝatantojn de horloĝoj – muzeojn kun vitraj
vertikale starantaj ĉerkoj,
en kiuj svingiĝas perpendikloj.
Pli facile mi sentis min subĉiele.
La tempo fiksita je turoj – preskaŭ
jam ridinde.
Kiam mia patro tre malsanis,
li donacis al mi sian horloĝon.
Mi pensis, ke tiukaze, se mi streĉas ĝin ĉiutage,
li ne mortos.
Kaj tiam mi tamen ne havis sufiĉe da fido
al mia malprudento.
Reiner Malkowski
Uhren
In der Kindheit eine Einmischung.
Fast immer zeigten sie das Ende
von etwas an, selten einen Beginn.
Als ich die erste eigene Uhr bekam,
war ich einen Tag lang stolz.
Dann trug ist sie nicht mehr.
So wehrte ich mich instinktiv
gegen die Vertreibung aus dem Paradies.
Später hielt ich mir viel zugute
auf meine Pünktlichkeit.
Am Handgelenk tickte ein Instrument,
mit dem ich meine Selbstachtung kontrollierte
und den Respekt vor andern.
Auch über Glück und Unglück
entschieden manchmal Minuten.
Aber immer lebte ich in Räumen
ohne hörbaren Stundenschlag.
Ich mied die getäfelten Stuben,
Liebhaber – Museen mit verglasten,
hochkant stehenden Särgen,
in denen ein Perpendikel schwang.
Leichter war mir im Freien.
Die an die Türme geheftete Zeit – beinahe
schon wieder zum Lachen.
Als mein Vater sehr krank war,
schenkte er mir seine Uhr.
Ich dachte: wenn ich sie jeden Tage aufziehe,
wird er nicht sterben.
Und hatte dann doch zu wenig Vertrauen
zu meiner Unvernunft.
Sign-in to write a comment.