Nigra pantero

Se vi min ankoraŭfoje laŭdos tiom, mi ekpensos, ke mi estas la plej granda poeto nuntempa:) Mankos tiukaze nur, ke mi elkriu min kiel novan imperiestron de la E-poezio:) Laŭtempe kun verda pomo kaj golfbastono, hahahaha...

Via foto iel estas fruktbonbone alloga... mi tuj devas pensi pri la tempo, kiam mi ankoraŭ kuris al la forirplacoj por tie ĵeti miajn ŝparitajn groŝojn en ludaŭtomatojn. Obstina mi estis jam tiam, tial mi ĵetis pli kaj pli da groŝoj en la aŭtomatojn (unubrakajn banditojn), kvankam mi sciis tre bone, ke mi ne povas fidi al ili. Kiel infano dum kelkaj semajnoj estis mia drogo la ludado je ludaŭtomatoj, de tiam mi neniam denove lasis allogi kaj trompi min de aŭtomato. (Mi tute ne ludas sur komputilo!) Eble tial tiu sperto necesis. Sed ankoraŭ nun mi volonte suĉas je suka buntkolora bonbono. Tio estas vera plezuro, preskaŭ sen iuj fiaj apudefikoj. Por mia nepo kaj por mi mem mi havas grandan grosieran glason kun bonbonoj, kaj se mia nepo vizitas nin, mi ankaŭ mem gustumas de la bonbonoj:), kiuj estas preskaŭ tiel buntaj kiel viaj aerbalonoj:) Estas la etaj plezuroj, kiuj plej ĝojigas homon.... aerbalonoj, papilioj ,sapvezikoj kaj blovfloroj kaj saltanta ŝtoneto sur akvo estas grandaj plezuroj, kvankam ili tute ne havas ekonomian valoron; sed kiu povas aserti kun bona konscienco, ke la vivo estas nur ekonomie difinebla? Vivo estas multe pli ol nur ciferosekvo en kontolibro aŭ ŝvitiga laboro, pli ol kompatinda homo aŭ besto en kaĝo de iuj sociaj konvencioj...kaj ĉiu katenito revas pri tio, ke lia liberiganto venos, kiu elaĉetos lin el sia mizera vivo. Eĉ la pantero en la kaĝo neniam tute povas nei sian veran destinon. Liaj elegantaj paŝoj spite al sia aĉa situacio estas la pruvo por tio, ke eĉ en katenoj li estas plu nobla besto, kiu ensorĉas nin homojn tiom, ke ni forgesas dum momento, ke en vero ĝi devus esti libera, ke ni ne havas la rajton perforte metu ĝin en tian ridindan kaĝon, kiu estas por tiu reĝo de la ĝangalo pli humiliga ol por homo prizono.