VERLOREN GENERATIE:
Mijn generatie is de verloren generatie. Wij zijn geboren tussen 1955-1970.
Maar wij zijn als "babyboomers" wel één van de grootste generaties.
Wij zijn nakomelingen van oorlogskinderen. Onze ouders hebben de tweede wereldoorlog nog meegemaakt. Hun ouders zelfs de eerste wereldoorlog. Dat ziijn dingen die wij ons absoluut niet voor kunnen stellen.
De helft van onze generatie is zelfs geëmigreerd. Die zagen hier in Nederland geen toekomst. Toen ik van school kwam, in de jaren tachtig, was de werkloosheid behoorlijk hoog. De wachtlijst voor een sociale huurwoning was toen zo'n 13 jaar.
Ondanks dat er enorm veel woningen gebouwd zijn sinds die tijd, denk nu maar eens aan al die vinexwijken, was er niet op te bouwen tegen de groei van het aantal gezinnen.

WACHTLIJST:
Maar in die tijd roepen dat Nederland vol was, dat durfde gewoon niemand.
Het kwam ook niet in je op om dat te gaan roepen. Wie denkt daar nu nog aan..??
In IJmuiden, waar ik, toen ik van school kwam, het eerst probeerde om te gaan wonen, had ik minimaal acht jaar op een wachtlijst gemoeten, voor ik ook maar enigszins er over mocht gaan nadenken om daar te gaan wonen.

JAREN TACHTIG:
Dan praat ik dus, over begin jaren tachtig.
Ondertussen is het al 2023, en gaan de meeste van mijn tijdgenoten met pensioen.
Ook ik heb daar al papieren voor ingevuld.
Zo snel gaat de tijd.
In de jaren tachtig waren er ongeveer zo'n 5,2 miljoen huishoudens.
Ik geloof dat wij nu al op zo'n 10 miljoen zitten.
Daar valt niet meer tegen op te bouwen.
Wat mij ook heel erg opviel, was dat ik in Oost Europa heel veel Nederlandse Tijdgenoten tegen kwam, die daar net zo over dachten. Maar dat in Nederland gewoon hardop zeggen, is toch iets wat je beter niet kunt doen. Althans niet in de tijd dat ik nog werkte.
In ons land .. "schieten ze op de boodschapper"..

PENSIOEN:
Nu ik zelf met pensioen ga, durf ik dit wel te schrijven.
Dit verhaal is niet nadelig voor mijn werkgever, want die heb ik niet.
Bovendien zal ik op mijn leeftijd niet zo makkelijk meer aan het werk komen.
Ik kan nu dus redelijk risicoloos een verhaal zoals dit schrijven..

DE OME BERTUS MEMOIRES:
De laatste tien jaar heb ik gewerkt aan het schrijven van "De Ome Bertus Memoires"..
Daar kan iedereen ondertussen gewoon naar googelen.
In elke zoekmachine is daar nu wel iets over te vinden.
Nu ik verhuisd ben naar een andere provincie, en niet meer hoef te werken, merk ik dus hoe snel de tijd en het leven voorbij gegaan is.