/ Lasta parto de la Epilogo de "Polaj Floroj" /

Kiel dom` el brikoj - vers` el tristo.

El sopiro mia - verskonsisto!

C^e l` vistula bordo kante bruas

La siren` samtone kaj refrene:

Ke Vistulo fluas, Vistul` fluas,

Kio dau~ ros - funde kus^as ene.

Verso mia, kiel arg^entstrio

De harligo g^ia plekt` severa!

Vers` sin kovis el la nostalgio,

Kiel batas font` tra roko tera...

Vers` el s^tonoj kaj ruinoj

De junag^o mia kaj patrio!

Fluu, s^velu, ondo de pasio,

Larmoj c^ielarkaj en fascino!

Plilongig^u - fluatingu - kaptu

Tagon Hejmolandan. C^u vi au~ das,

Kiel la Vistulo fluas, plau~ das?

Kuron vian al c^i flu` adaptu,

Bus^malferme la soifaj rimoj

Trinku sorbu tiujn du esprimojn;

Ke Vistulo fluas, Vistul` fluas...

Vers` - denaska lingvo kaj destino,

Pola lando - vortoj de l`patrino,

Panjo - s^in ne havis mi kurag^on

Alparoli, krom per preg^omag^o.

Panjo, vi al mi en beba ag^o,

C^armojn kantajn sorc^alblovis,

Griza kap` ec^ nun da ili plenas,

Kaj la knabo la mazurkon strofis,

Kie sono kun reson` sin c^enas

Kaj la koro pro admir` serenas,

Preg^on vi instruis al infano,

Poste ec^:"vi estas kiel sano"

- C^io estis en c^i lingvo sama,

Per c^i lingvo nun, kun korotremo,

Plena da esper` kaj malespero,

La duvortan himnon mi deklamas,

Kvazau~ prideklamus mi poemom:

Ke Vistulo fluas... Vistul` fluas...

Panjo kaj versaj^o, kaj patrio,

En adoro mia triunuas!

Tonas kaj resonas: "Vistul` fluas"!

Bruas kaj rebruas:"Vistul` fluas"!

Mi konfesas antau~ l`poezio

Mira, kvazau~ antau~ tribunalo:

Ke c^i lingvon, kiel la novalon

Ame mi traplugis grunde-funde,

Konas humon g^ian mi profunde,

,Sablon oran, karbon kaj juvelojn,

Kaj, samkiel en bastkorbon berojn,

Mi kolektis g^ian rosdisbrilon,

Ercsonoron fajanan, naturecan

El karnecaj floroj de Brazilo,

Arboj de White Plains, herb` Massachusetts`a;

Mi ja enas en radikoj g^iaj,

Trunko, branc^oj, frondoj ric^foliaj,

Kiel la abel` en c^el` miela.

Mi pli haste kaptas g^ian veron

Ol soifaj lipoj sukvinberon,

Kanton pli sorc^belan , dolc^abelan

Mi ne au~ dis sur la pola tero...



Ho, rivero, g^i en ondoj siaj

Reripetis stelojn varsoviajn,

Kaj krepuskon, kaj tagig^on helan,

Kiel ripetas verson belan

/Flue, treme - kaj pro emocio

Voc^` sin rompas kiel lumradio

Sure de torenta akvostrio,

Sed kun pli la dolc^o, pli da c^armo

Mikse tiam fluas vers` kun larmo/,

Ho, rivero, vi parkeris en memoro

La lazuran verson de c^ieloj,

Nubostrofojn, s^tormo-mirfabelojn,

Iliadon oran de l` au~roro,

Kaj la sanktan Skribon de la steloj -

Ho, bardino griza, vi ja devis

Per la fajro de c^efurbo bruli,

Mug^i, kiam Varsovi` ululis,

C^i Hiobo de la polaj urboj!

Super vi la firmamento krevis

Kaj vi flamon respegulis,

Sed per sama ondo sen perturboj

Fluis vi fiere kaj libere,

Kaj brultorc^oj - domoj incendie,

Sed ja inversitaj kap-al-tere,

En vi rug^e mars^is procesie...

Pro c^i rug^o ni, Vistul` revenas,

Kin vi envie funde tenas,

Venas ni per s^tormo kaj lavango

Kaj per nova kredo, nova juno,

S^tormo levos pugnon por la puno

Kaj versaj^on, krion, brilon, sangon.



Julian Tuwim

Trad. Andreo Rajski

Rio de Janeiro, novembro 1940

New Uork, julio 1944



- siren` - emblemo de Varsovio

- "vi estas kiel sano" - verso el la unaua strofo de

"Sinjoro Tadeo", de Adam Mickiewicz

- "Massachusetts`a" - elparolu; Masac^usets`a